jueves, 22 de noviembre de 2012

¿Y ahora qué?

- Y ahora, ¿qué vas a hacer con el blog?

La pregunta me la hizo Alfina hace un par de semanas, y lo cierto es que me dejó un poco confuso, porque no había pensado en eso.

Los acontecimientos se precipitaron a partir de febrero de este año, más o menos. En febrero, mi máquina de correr dijo basta, y la pobre tenía motivos. Entre que la maltraté demasiado y que la preparación de una maratón la tuvo a ritmo de gimnasio, cuando sólo era una pobre máquina doméstica, la cosa terminó por torcerse, y el motor, por quemarse.

Entonces, decidí comprar otra. Han bajado bastante de precio y, al precio que van aquí los gimnasios, en unos cuantos meses se amortizan sin ningún problema.

Para los que no lo sepáis, una máquina de correr es un mamotreto bastante impresionante. Pesa fácilmente ochenta kilos y resulta bastante complicada de mover. Estaba en la tienda con su compra, y tuve algo así como un pensamiento.

"Basta con comprarse un trasto como éste para que dentro de poco haya que hacer una mudanza."

Aun así, hice acopio de valor y la pagué. Poco después la instalé donde había estado su antecesora y comprendí que había que ponerse a ritmo de mudanza, porque iba a llegar fatalmente. Comencé a tirar trastos, a entrar a saco en el trastero, organizar maletas, revisar dónde comprar cajas de cartón. Después de todo, llevamos quince años, que ya son años, acumulando trastos.

Ame me miraba.

- ¿Y por qué haces esto?
- Por si acaso hay que mudarse.
- Ah.
- Ponte a recoger tus juguetes.
- ¿Cuándo nos mudamos?
- No lo sé.
- Mamá, papá dice que nos vamos a mudar.
- ¿Qué? ¿Te han dicho algo?
- No, pero he comprado una máquina de correr.
- ¿No era lo que querías?
- Sí.
- ¿Y qué tiene que ver eso con mudarse?
- Mucho. Es un trasto enorme e incómodo difícil de llevar.
- Ya. Anda, Ame, vamos a dejar al papá que recoja el trastero. Eso está bien, aunque no nos mudemos.
- ¿Tengo que recoger los juguetes?
- Sí, claro.
- Bfffff...

La familia parecía no dar mucho crédito al hecho infalible de que comprarse una trasto enorme es garantía de mudanza próxima. Sin embargo, a partir del verano, las cosas se precipitaron muy seriamente. Una llamada por aquí, una entrevista de trabajo por allá, unos vuelos por acullá, unos exámenes en Moscú, otros en Estonia... y una oferta en firme de trabajo, lejos de Rusia y de Moscú, hace unas semanas.

Es el momento de volver la vista atrás a una entrada que escribí hace algo más de tres años y que era bastante depresiva. Contra todo pronóstico, y no conozco apenas ningún caso de esto, parece que voy a tener la oportunidad de trabajar en algo fuera de Rusia, y que no tiene nada que ver con Rusia ni con el ruso. El desencasillamiento en toda su magnitud.

Con lo cual, además de adquirir sentido el hecho de limpiar trasteros y de comprar máquinas de correr, adquiere actualidad la pregunta de Alfina.

- ¿Y qué vas a hacer con el blog?

Esto de la bitácora es algo complejo. A veces da la sensación de que es un ser vivo. Nace (desde luego), crece (y tanto), se reproduce (algo de eso hay, algo de eso hay...) y muere (fatalmente). Tiene función de relación (los comentarios), nutrición (ahora mismo estoy nutriéndola) y reproducción (aunque sea con los derechos reservados).

Y, como todo ser vivo, evoluciona. Así que todo será cuestión de seguir adelante y ver en qué sentido lo hace, porque a mí a veces me da la sensación de que tiene vida propia y campa por sus respetos.

8 comentarios:

ieau dijo...

Felicitats per les mil i una entrades.
Per casualitat vaig aparéixer per ací i és una de les bitàcores que estic seguint des de fa un temps i em resulta molt interessant. M'agraden les seues anècdotes i anàlisis, i el seu sentit de l'humor.
Mil són massa per intentar posar-me al dia amb una lectura "a lo bestia" de tot el que ha anat publicant, però sí que em perd alguna vegada enllaçant enllaços.
I també per casualitat he anat descobrint coses ben curioses que demostren com de menut és el món: no sols és valencià, sinó que, pel que he vist hui, quan va començar amb la bitàcora, jo comencí a treballar al costat del que em pareix que és el seu poble (Albalat de la Ribera)...
Si com a "seguidor" tinc veu en el futur d'esta bitàcora, per mi que no s'ho deixe estar.
(Com diu un conegut d'altre poble de la Ribera: "mãemeua, quina parrafâ!").

Miguel dijo...

¿Y quien ha dicho que tu bitácora deba de estar supeditada a una región geográfica concreta?

Precisamente tu bitácora es tan genérica que podrías escribirla igual desde Rusia que desde Alemania (por poner un ejemplo, ya sabes).

Por cierto, ¿desvelarás algunas claves más de tu destino?

lo digo más que nada por invitarte un día a una cerve si caes cerca! ;-)

Fernando dijo...

Alfor, pues vayas donde vayas te deseo lo mejor. Mucha suerte.
Saludos a todos

keithania dijo...

Opino como Miguel: Leer a Herr Von Buchweizen no es leer sobre Rusia. Es ver a través de los ojos de esta persona y eso se puede hacer sobre Rusia, Alemania o Kuala Lumpur. Si hay ganas de seguir, nosotros encantados de leerte.
Como decía Julieta Venegas (que espero que no vaya por Moscú en muuchos años), "Es tan bueno despedirnos,como habernos conocido." Así que sea lo que Dios quiera.
Por cierto, ¿no nos revelarás donde te envía la providencia? ;)

Mi cerveza seguro que es mejor que la de región de Miguel ;P

Hans dijo...

Coincido. Aunque te manden a Nepal, el blog continuará. Lo que es brillante es cómo cuentas cómo se vive. Incluso si tu destino es menos exótico. Seguro. Y estaremos esperando. Eso si...dónde te vas? ;)

Alfor dijo...

Ieau, de res, gràcies i benvingut. I vixca la Ribera.

Miguel, no, si esto es un egoblog, nunca lo he negado, pero, como ha ido evolucionando a una bitácora de la rusosfera, pues ahora estoy pensando qué hacer.

Fernando, muchas gracias. E igualmente.

Keithania, cuando nos ponemos a discutir sobre la cerveza de qué región es mejor, podemos acabar mal. Porque en la región en que voy a vivir también opinan que es la suya ¡y será por variedades!

Hans, pues ya veremos cómo ando de tiempo en el futuro, pero la intención es probar si hay países que inspiran como Rusia. Esto me recuerda, por cierto, una frase de Tarkovsky que me impactó mucho y que será materia de otra entrada. :)

* * *

Ah, y para todos los interesados: mi próximo destino es, creo, la única ciudad europea de cierta importancia que no está junto al mar, ni tiene un río cerca. De hecho, tengo que investigar por qué diablos la construyeron allí.

Ah, y ya apareció en esta bitácora hace unos años.

Miguel dijo...

Jopé Alfor, he de reconocer que la pista de "sin mar sin rio" es muy buena, de hecho me cuesta creer que exista una ciudad de cierta entidad sin al menos un rio.

seguiré investigando pero el tema de la cerveza que has comentado reduce mucho el area de busqueda ;-)

miraré mejor el atlas de Europa porque como me tenga que leer las últimas 1003 entradas voy listo...

por cierto, la cerveza de mi región la mejor, en eso no voy a ceder ni un centímetro!

un saludo

Andriey dijo...

Le echarémos de menos, sus puntos de vista siempre son muy interesante.
Le deseo muchos éxitos en su próximo destino.